GƏLƏCƏK
Belə yürüyəməz bu gidi dünya,
Suların durulan vaxtı gələcək.
Üzü zülmətlərə gedən yolların,
İşığa burulan vaxtı gələcək.
Öpüb qucaqlasın yüz yol şər şəri,
Lap qonsun çiyninə mələklər, şərin,
Yolu açılacaq bir gün, məhşərin,
Divanın qurulan vaxtı gələcək.
Çox da duyğumuzda yaz, xəyal kimi,
Ölüm çoxlarına gəlir, bal kimi,
Susdurub hamını zülm, lal kimi,
Zəncirin qırılan vaxtı gələcək.
Adama dərd gəlir, adamdan bəri,
Bu dama daş yağır, o damdan bəri,
Tamah ki, başlayıb, Adəmdən bəri,
Gələcək, yorulan vaxtı, gələcək.
HARDASAN?
Ermənilər Şuşanı,Kəlbəcəri, Laçını tikib özününküləşdirir
Ruhumuzu, yaddaşımızı silir. Bəs, biz?
Hardasan, hardasan ay, ev yiyəsi,
Viranə yurduna yiyə çıxan var.
Sən burda həsrətdən göyə çıxırsan,
Orda binələnib göyə çıxan var.
Hələ kimlərdənsə əlac umursan,
Hələ bitmədimi, sən uyan nağıl?
Gör neçə illərdi ağlını alıb,
Ruhunda naftalin qoxuyan nağıl.
Yenə də geriyə qayıdır zaman,
İtən yurdları da belə verıblər.
Qatıb başımızı kor nağıllara,
Səni də, məni də ələ veriblər.
Canın girovunda ehtiyacların,
Hara varacaqsan, ianələrlə?
Beləcə gününü yola verirsən,
Ömrünü sümürən bəhanələrlə.
Nə tez unuduldu, nə tez keçildi,
Sinənə çəkilən xaçın dağları,
Həsrət cığırlardan asıb özünü,
Dərdi quzulayan Laçın dağları,
Bu nə susqunluqdu, bu nə sükutdu,
Dan gəlir sükutun daşa, dan belə.
Atam, səndən ötrü böyük dərdmi var,
Xocalıdan belə, Şuşadan belə.
Gözləmə ki, gələr, ağ atlı oğlan,
Onu gətirəsi ruha çər dəyib.
Boş yerə sinənə döyməyə dəyməz,
Burdan Laçın deyib, Kəlbəcər deyib.
Elə istəyirsən, yurda dönəsən,
Səni inandığın yalanlar qoymur.
Mayası düşmənin qanından gələn,
Filanlar, filanlar, filanlar qoymur.
Yuxunda görürsən, əsir yurdları,
Bir gün tükənəcək, bu yuxular da.
Girov ocağından izin silinir,
Hardasan, ay yurdun yiyəsi, harda?
MƏN SƏNİN NƏYİNDƏN KÜSÜM, AY VƏTƏN.
Hamı səndən küsür, dara düşəndə,
Yükünü götürüb, qaçır qürbətə.
Canın ilmə-ilmə sökülüb gedir,
Təpərin, dözümün uçur qürbətə-
Mən sənin nəyindən küsüm, ay Vətən.
Nimdaş duruşundan əzab tökülür,
Yalın ayağında dabanın çat-çat.
İllərdi, bir rahat ömür gəzirsən,
Ümid gözləməkdən dodağın çat-çat-
Mən sənin nəyindən küsüm, ay Vətən.
Elə yüz illərdi, başın bəlalı,
Bir daş qoymamışıq, daşının üstə.
Elə çəpərlərin daralıb gedir,
Elə qışın gəlir, qışının üstə-
Mən sənin nəyindən küsüm,ay Vətən.
Dərdi ovutmağa söz tapmaq olmur,
Sözün də yeri var, söz həddinədək.
Burdan əllərimiz uzalı qalıb,
Ruhunun doğuşu Çin səddinədək-
Mən sənin nəyindən küsüm, ay Vətən.
Bir qara qutudu taleyin, bağlı,
Niyə açammırıq, qara qutunu?
Hələ sinəsində gəzdirən varsa,
Keçmiş işğalların atributunu-
Mən sənin nəyindən küsüm, ay Vətən.
Özgə masalarda yağlı tikəsən,
Uralanmış bağsan, bizə çatınca.
Hamı bu dünyada söz sahibidi,
Sənə növbə çatmır, sözə çatınca-
Mən sənin nəyindən küsüm, ay Vətən.
Yaman varlığını urvatdan salıb,
Harın adamların harın niyyəti.
Çəkib ümidini dar ağacına,
Bogazdan yuxarı qarın niyyəti-
Mən sənin nəyindən küsüm, ay Vətən.
Sinənin üstündə ölü kimiyik,
Tanrıdan üzülən ruhu, qəlbi ac.
Sən də bizim kimi can üstündəsən,
Sən də bizim kimi yalın-yalavac-
Mən sənin nəyindən küsüm, ay Vətən.
GƏL , YAŞAYAQ BELƏCƏ
Eh, yenə də günüm sən,
Duyğumda baş olanım.
Həsrəti ürəyimlə
Bağrıbadaş olanım.
Səni verəmmir mənə,
Gecənin üzü qara.
Bir ah dalğası axır,
Sinəmdən uzaqlara.
İllərdi, yol gəlirəm,
Aramızda payız, qış.
Son ümid yolçusuyam,
Sevincini dadmamış.
Bilmirəm, nə haldasan,
Xoşbəxtsən, ya əksinə.
Əzabı görsən, yəqin,
Burda könlüm diksinər.
Yuxularım yaralı,
Odlanır qəm içində.
Elə bil bu həsrətin
Təkcə mənəm, içində.
Könlüm hələ havalı
Ömür gedir, gün keçir.
Mən istəyən olmur ki,
Sənin dediyin keçir.
Onsuz da bu istəyin
Əzabı mənə düşüb.
Gəl, yaşayaq beləcə,
Tutaq, kimə nə düşüb.